Historia

Na początku wieku Derby Mediolanu nie istniało. Istniał jedynie "Milan Cricket and Football Club" (znany później jako AC Milan). 9 marca 1908 roku, grupa ludzi utworzyła "Football Club Internazionale Milano". Nazwa klubu oznaczała, że nowopowstały klub będzie otwarty na piłkarzy innych narodowości tak jak na Włochów. Pierwszym kapitanem zespołu został Hernst Manktl, który był Szwajcarem. Barwy klubu to złoty, niebieski i czarny - ta tradycja przetrwała do dziś.
1910
Inter po raz pierwszy zdobywa ligę. Kapitanem zwycięskiego zespołu był wtedy Virgilio Fossati, który kilka lat później zginął w walce podczas I Wojny Światowej, lecz nawet bez Fossatiego Inter powtórzył ten wyczyn 10 lat później w 1920 roku.
1930
Podczas ery faszystów w klubie musiało dojść do zmiany nazwy oraz herbu klubu. Inter zdobył swoje trzecie Scudetto pod nazwą Ambrosiana Inter.
1934
Nerazzurri: Allemandi, Castellazzi, Demaria i legendarny Giuseppe Meazza dzięki wspaniałej grze wznoszą puchar Mistrzów Świata z reprezentacją Italii. To wspaniały sukces narodowego zespołu Włoch, który triumf święcił we własnej ojczyźnie. Finał rozegrano w Rzymie. Dwa lata później, Frossi i Locatelli wygrali złote medale olimpijskie na Olimpiadzie w Brelinie.
1938
Piłkarze Interu: Frraris II, Ferrari, Locatelli i Meazza odnoszą triumf z reprezentacją Włoch. Azurri zdobywają kolejne Mistrzostwo Świata na MŚ 1938 we Francji. W tym samym roku, Inter wygrywa swoje czwarte Scudetto. Rok później Inter zdobywa swój pierwszy Puchar Włoch. Kolejny tytuł mistrzowski przypadł na rok 1940, a w roku 1945 Inter mógł powrócić do swojej dawnej nazwy - Internazionale. Nazwa Ambrosiania przestała być już używana.
1947
Giuseppe Meazza gra swój ostatni mecz w koszulce Interu. Meazza rozegrał 408 oficjalnych spotkań w Interze. Piłkarz ten stał się prawdziwą legendą Interu, po tym jak strzelił dla klubu z Mediolanu aż 287 bramek. Meazza umarł w 1979 roku. Rok później jego imieniem nazwano stadion San Siro.
1953
Nerazzurri wygrywają swoje szóste Scudetto i powtarzają ten sukces w 1954 roku. Wielką zasługę w tych sukcesach mają tacy piłkarze jak Włoch - Benito "Valeno" Lorenzji, Szwed Skoglund Dutchman Wilkes oraz Nyers.
1963
Era "Wielkiego Interu" się rozpoczyna. Prezydent klubu - Angelo Moratto, trener - Helenio Herrera i niezapomniana jedenastka: Sarti, Burgnich, Facchetti, Bedin, Guarneri, Picchi, Jair, Mazzola (Domenghini), Suarez i Corso. Wielki Inter wygrał trzy Mistrzostwa Włoch (1964, 1965, 1966) z rzędu. To ostatnie Scudetto było dziesiątym tytułem Interu, dlatego od tamtej pory nad herbem klubu mogła pojawić się złota gwiazdka. W tych czasach Inter dominował nie tylko na własnym podwórku, lecz zdobywał uznanie w meczach na arenie międzynarodowej (2 Puchary Mistrzów 1964 i 1965 oraz 2 Puchary Interkontynentalne: 1964, 1965). W roku 1964 Luis Suarez wygrał Puchar Mistrzów Europy z reprezentacją Hiszpanii.
1968
Burgnich, Domenghini, Facchetti, Guarneri i Mazzola dzięki wspaniałej grze przyczynili się do zdobycia tytułu Mistrzów Europy przez reprezentację Włoch. Trzy lata później, Inter zdobył swoje jedenaste Scudetto pod wodzą trenera Gianniego Invernizziego.
1982
Swój dwunasty tytuł Mistrzów Włoch, Inter zdobył w 1980 roku. Altobelli, Bergomi, Bordon, Marini i Oriali zwyciężyli wtedy z reprezentacją Włoch na MŚ w Hiszpanii.
1989
Inter dobywa swoje trzynaste Scudetto. Rok później podczas Italia 90' niemieckie trio - Brehme, Klinsmann i Matthaeus wygrali Mistrzostwa Świata. Tego samego roku Lothar Matthaeus stał się pierwszym piłkarzem Interu, który zdobył prestiżową nagrodę najlepszego piłkarza roku w Europie.
1991
22 maja 1991, dokładnie 26 lat od pierwszego międzynarodowego sukcesu, Inter wygrał swój pierwszy Puchar Uefa pokonując AS Romę. Trzy lata później Nerazzurri zdobyli kolejny Puchar Uefa pokonując Salzburg.
1998
Ronaldo jest pierwszym piłkarzem Interu, który zdobywa nagrodę FIFA na najlepszego piłkarza Świata. Inter traci wtedy scudetto na koszt Juventusu, lecz zdobywa swój trzeci Puchar Uefa po wspaniałym meczu w Paryżu, kiedy po bramkach Ronaldo, Zamorano i Zanettiego Nerazzurri pokonali Lazio 3-0 i wznieśli w górę to cenne trofeum. Na Mistrzostwach Świata zwycięstwo wraz z reprezentają Francjii odniósł Youri Djorkaeff.
2000
12 kwietnia odnowiła się kontuzja Ronaldo w meczu finałowym Pucharu Włoch przeciwko Lazio. "Fenomeno" powrócił jednak na boisko w następnym sezonie. W tym roku wraz z reprezentacją Francji, tytuł Mistrzów Europy wywalczył Laurent Blanc.
2001
Sezon zakończony piątym miejscem w Serie A. Podczas wakacji odbył się "Dzień Ronaldo" ,którym Inter celebrował powrót Brazylijczyka do gry. W listopadzie niezapomniany piłkarz Giacinto Facchetti został mianowany na stanowisko Vice - prezydenta klubu.
2002
Inter był bardzo bliski zdobycia Scudetto. Dzień 5 maja 2002 zostanie w pamięci wszystkich Nerazzurrich po tym jak zespół prowadzony przez Hectora Cupera stracił Mistrzostwo w ostatnim meczu sezonu z Lazio. Porażka 4-2 przekreśliła szanse na sięgnięcie po to trofeum. Podobnie jak w 1967 roku, ostatni mecz kończy się tak fatalnie dla Interu.
2004
Hector Cuper doprowadził Inter do półfinału Ligi Mistrzów, gdzie Nerazzurri grali derby Mediolanu z AC Milanem. Inter odpadł z powodu strzelonej przez Milan bramki na wyjeździe.
2005
Roberto Mancini w Interze. Były szkoleniowiec Lazio przeszedł do Interu i w swoim trenerskim debiucie zdobył z Interem czwarty Puchar Włoch. Dzięki bramkom Adriano w pierwszym meczu i trafieniu Sinisy Mihajlovića Nerazzurri mogli wznieść Puchar na wypełnionym po brzegi San Siro. Inter zakończył sezon mając na koncie jedynie 2 porażki w Serie A. Mancini zmienił na stanowisku trenera Alberto Zaccheroniego, który prowadzil Inter przez większą część sezonu 2003-2004. Po jego zakończeniu i szczęśliwym zajęciu czwartego miejsca w lidze Inter postanowił zatrudnić Manciniego, o którego starał się już od dłuższego czasu. Czas Manciniego to także czas rządów Giacinto Facchettiego, który został oficjalnym prezydentem klubu. Z tego stanowiska ustąpił bowiem Massimo Moratti powołując tym samym Facchettiego. Zmieniła się polityka transferowa klubu. Inter zamiast wydawać krocie na wielkie nazwiska, zaczął kupować piłkarzy z większą skrupulatnością i bez niepotrzebnego rozmachu. Największą gwiazdą zespołu Manciniego jest Brazylijski snajper Adriano, który rok wcześniej z Brazylią zdobył Copa America, a w tym roku Puchar Konfederacji. W obu tych imprezach Adriano zdobywał tytuł króla strzelców.
2006
Do sezonu 2005/06 kibice Interu oraz jego piłkarze podchodzili z przekonaniem, że uda im się wygrać pierwsze od 17 lat Scudetto. Sezon zaczął się wyśmienicie. Wygrana z Juventusem w Super pucharze Włoch jakby potwierdziła mistrzowskie aspiracje Nerazzurrich. W dalszej części sezonu nie było już tak kolorowo. Przełomowym meczem miały być derby Mediolanu, wygrane przez Inter 3:2 po niezwykle emocjonującej końcówce i golu Adriano, w doliczonym już czasie gry. Jednak porażki z Fiorentiną i Juventusem zaprzepaściły szanse Interu na Mistrzostwo Włoch. Doszło nawet do tego, że po przegranym meczu 1 Ligi Mistrzów na Derbach nie było kibiców Nerazzurrich. Był to swoisty precedens, a na trybunie Curva Nord, zamiast kibiców był rozwieszony transparent z napisem: "Nie ma tu nas, bo nigdy was tu nie było". Sezon jednak zakończyliśmy szczęśliwie, tak jak w poprzednim sezonie wygrywając Puchar Włoch w dwumeczu z Romą. Po zakończeniu sezonu rozgorzała burza dotycząca afery Calciopoli w wyniku której Juventus został karnie zdegradowany do Serie B, a Milanowi, drugiemu w tabeli odjęto 30 pkt. Dzięki temu, na pierwszym miejscu w tabeli Serie A był Inter. W rezultacie Intelowi zostało przyznane Mistrzostwo, które jest czternastym Scudetto w historii naszego klubu. Był to rok Mistrzostw Świata, na których zwycięzcami zostali Włosi. Inter godnie reprezentowało dwóch piłkarzy: Marco Materazzi oraz Fabio Grosso. Obaj wydatnie przyczynili się do wielkiego triumfu Azzurrich, których do sukcesu poprowadził Marcelo Lippi